Politie-onderzoek na de aanval van Dennis N. in Vlaardingen© Flashphoto
Vlaardinger Dennis N. (53) mishandelt zijn moeder Louisa eind vorig jaar zo gruwelijk dat ze het ternauwernood overleeft. In een psychose bijt de ex-marinier zelfs een stuk van haar neus eraf. Louisa vindt dat de hulpverlening tekort geschoten is.
Het is de ochtend van 27 december 2024. Louisa (74) is al vroeg uit de veren. Ze maakt zich zorgen over haar zoon Dennis. Hij bestookt haar met appjes waaraan geen touw is vast te knopen. Ook de afgelopen nacht liet hij haar niet met rust.
Dennis is verslaafd aan drugs en krijgt daar van tijd tot tijd psychoses door. In zijn wanen duikt Islamitische Staat (IS) vaak op. Zo sneed hij in 2017 zijn linkerhand eraf. Met een broodmes. Hij kon dat beter maar zelf doen, vond hij, dan afwachten tot IS hem te grazen zou nemen.
Dennis is een ex-marinier. Een oersterke vent. Agenten die hem moesten arresteren, stonden af en toe doodsangsten uit. Een politiehond? Daar was de Vlaardinger nauwelijks van onder de indruk. Een taser? Zelfde verhaal.
Therapeut op de hoogte
Louisa’s zoon is onder behandeling en het lijkt haar belangrijk dat zijn therapeut op de hoogte is van de laatste stand van zaken. Om 06:30 uur pakt ze de telefoon en slaat alarm. “Het was nog vroeg, dus ik kreeg Japie de Portier aan de lijn” vertelt Louisa. “Die zei dat ik later teruggebeld zou worden.”
Twee uur later krijgt ze een belletje van de behandelaar. Die belooft in actie te komen. “U gaat een stapje naar achteren en ik doe een stap naar voren”, zegt de vrouw. “Ik ga vandaag bij hem langs.”
Mis in het leger
Dennis is Louisa’s enige kind. Vroeger was hij een leuk en vrolijk jochie, vertelt ze. “Op zijn kamertje kon hij zichzelf urenlang vermaken met Lego en Playmobil. Ik zag altijd wel dat hij zich makkelijk liet beïnvloeden door anderen.”
Ze weet nog hoe trots ze op hem was toen haar zoon als dienstplichtige aangenomen werd bij de mariniers. “Hij was sportief, net als zijn vader, en wilde heel graag bij de stoere jongens. De keuring was streng. Van de vijftig kandidaten werden er maar twee aangenomen.”
Inmiddels kijkt ze heel anders naar Dennis’ militaire carrière. ‘In het leger is het misgegaan”, zegt ze. “Toen heeft hij zijn drugsverslaving ontwikkeld.”
Zwaar aan de coke
In de jaren negentig, toen Dennis begin twintig was, werd hij uitgezonden naar Cambodja. Zijn dienstplicht zat erop en hij had bijgetekend als professional. “Wat hij precies heeft meegemaakt op de VN-missie, weet ik niet”, zegt Louisa. “Er hing altijd een hoop geheimzinnigheid rond wat de mariniers deden. Daar praatte je niet over. Maar spannend moet het zeker zijn geweest. ‘Ik zit hier klaar met een doorgeladen wapen’, zei hij een keer in een telefoongesprek. ‘En misschien moet ik zo ophangen, want de Rode Khmer is naar ons onderweg.'”
“Collega’s van hem zijn ook gewond geraakt tijdens een beschieting. Het was de patrouille waaraan ook Dennis zou meedoen. Maar net die dag had hij last van zijn been, geloof ik, en kon hij niet mee. Hij opende de poort toen zijn gehavende collega’s binnenkwamen.”
“Dennis heeft als marinier ook nog op Curaçao gezeten”, gaat Louisa verder. “Daar ging het helemáál mis met die drugs. Ze werden er niet eens op gecheckt. Urinecontrole mocht niet vanwege de privacy, kreeg ik te horen toen ik op hoge poten alarm sloeg bij Defensie. Ik heb bijna 40 jaar in de scheepvaart gewerkt en weet dat kapiteins altijd streng op alcoholgebruik werden gecontroleerd. Maar op Curaçao liepen die militairen gewoon met wapens rond, terwijl ze zwaar aan de coke zaten.”
Geen diagnose PTTS
Na acht jaar raakt Dennis zijn baan in het leger kwijt. De diagnose PTSS? Die heeft hij nooit gekregen. “In één gesprek werd geconcludeerd dat dat niet aan de orde was”, schampert Louisa. “De psychiater bladerde wat door een groen boekje en zei dat Dennis een beetje ADHD had en misschien een beetje schizofrenie. Maar PTSS? Neuh!”
Ze is ervan overtuigd dat de mentale problemen van haar zoon wel degelijk te maken hebben met zijn militaire verleden. “Toen hij eind 2023 met zijn auto door de hekken vloog op Rotterdam The Hague Airport dacht hij dat Islamitische Staat zijn familie had ontvoerd en wilde hij met een vliegtuig achter ons aan. De Marechaussee dacht dat hij een terrorist was en kon hem een tijdlang niet vinden. Dat was omdat Dennis tijgerend door het gras ging, precies zoals mariniers doen.”
Haar zoon heeft ook later nog twee keer aangeklopt bij Defensie, zegt Louisa. “Maar ja, in de computer stond nou eenmaal dat hij geen PTSS had en dus ving hij bot.”
Gedwongen opname
Nadat Dennis marinier-af was, had hij nog even een eigen bedrijfje, vertelt ze. Maar dat liep, mede door zijn excessieve drugsgebruik, mis. Dennis werd arbeidsongeschikt verklaard en zocht hulp.
“Hij zat een tijdje in een psychiatrische kliniek. Maar dat was vrijwillig. Toen hij het daar zat was, kon hij er gewoon weer uit. Vorig jaar zomer was er nog even sprake van een gedwongen opname. Dat was na een voorval, waarbij een agent zich zo bedreigd voelde dat hij overwoog om Dennis neer te schieten. Maar hulpverleners vonden het allemaal niet ernstig genoeg. Na een paar dagen in de crisisopvang stond hij gewoon weer op straat.”
Geen medicatie meer
Dennis slikte antipsychotica, vertelt ze. “Maar die pillen konden in november 2023 opeens niet meer geleverd worden. Van de ene op de andere dag had hij toen geen medicatie. Ik ging googelen en ontdekte dat je nóóit zomaar met die pillen mag stoppen. Je moet dat afbouwen. Dus wat er gebeurde, was gevaarlijk. Maar wat denk je? Geen hulpverlener die in actie kwam. Ik heb toen zélf stad en land voor afgebeld om die medicatie te regelen. Ik, zijn moeder. Die toch ook niet meer de jongste is…”
Het voorval op Rotterdam The Hague Airport is het gevolg van dit pillenverhaal, zegt Louisa.
Helemaal doorgedraaid
Terug naar vrijdag 27 december vorig jaar, de dag dat Louisa de noodklok luidde. “De hulpverleenster die beloofd had bij Dennis langs te gaan, heeft dat nooit gedaan. Ze had hem gebeld en Dennis had gezegd dat zo’n bezoekje echt niet nodig was. Het was 16:30 uur toen ze mij op de hoogte bracht. Als er in het weekend iets mis zou gaan, moest ik de crisisdienst maar bellen, zei ze. Zelf zou ze er maandag weer zijn. Nou, die vrijdagavond stond Dennis dus bij me op de stoep. Helemaal doorgedraaid. De rest is geschiedenis.”
Dennis (53) denkt dat zijn moeder een IS-masker draagt en bijt haar neus eraf: ‘Het was geen masker, het was vlees’
Voorzichtig peilt ze of de verslaggeefster haar verwondingen wil zien. “Durf je dat aan?”
Na een ‘Ja’ pakt ze haar telefoon en gaat op zoek naar de foto’s die gemaakt zijn in het ziekenhuis. “Kijk”, zegt ze. “Zo erg was het.”
Op het scherm verschijnt een vrouw in een bed, met een gezicht vol hechtingen en paarse bloeduitstortingen. Haar gelaat is opgezwollen en haar ogen zijn zo dik dat ze nauwelijks kan kijken. Haar achterovergekamde haren, die normaal blond zijn, hebben een onbestemde kleur. “Dat was allemaal van het bloed dat er nog niet uitgewassen kon worden. Hier je zie ook dat ik een soort slurfje heb. Dat was voor de reconstructie van mijn neus.”
Op de koffie
Ze legt de telefoon weer weg. “Dit had allemaal voorkomen kunnen worden”, verzucht ze. “Als er op tijd was ingegrepen.”
Van de hulpverleenster die Dennis die vrijdag enkel adviseerde om een pilletje te nemen, kreeg ze twee weken na de aanval een berichtje. “‘Dag mevrouw N.’, appte ze, ‘ik hoop dat het alweer wat beter met u gaat.’ Ik was verbouwereerd en het heeft lang geduurd voordat ik reageerde. Ik heb daarna ook nooit meer iets van haar gehoord. Haar managers zijn nog een keertje bij me op de koffie geweest. Ze gaven toe dat er dingen niet goed waren gegaan en dat de hulpverleenster er slapeloze nachten van had. Ik keek ze aan en zei alleen: ‘Tjonge, en hoe denk je dat IK me voel?'”
