Van een eenzame jeugd en een heftig ongeluk tot een verslaving en dakloosheid: Stephanie-Joy Eerhart (39) heeft het nodige meegemaakt. Toch lukte het haar weer op te krabbelen en het leven opnieuw zin te geven. Nu helpt ze honderden gezinnen in armoede. “Met een zomer- of kerstpakket laat je zien: jij hoort erbij en je bent geliefd.”

Een vrolijk mens. Zo beschrijft Stephanie zichzelf aan de keukentafel thuis. Dat blijkt ook uit de goedlachse verwelkoming, vergezeld door een enthousiaste jonge Labradoodle. De hond is druk met een piepend speeltje, maar daar heeft Stephanie geen last van, vertelt ze. Ze is van jongs af aan zwaar slechthorend en draagt gehoorapparaten.

Het gaat goed met haar. Ze woont samen met haar grote liefde en heeft net tweehonderd gezinnen die in armoede leven blij gemaakt met een zomerpakket vol producten die ze zelf niet snel kopen: buitenspeelgoed, goede zonnebrand, een vakantiedoeboek. Nu de zomervakantie bijna voorbij is, is ze al druk bezig met kerst. Elk jaar maakt ze honderden kerstpakketten voor minima, die er normaal gesproken vaak geen krijgen.

Slechthorend

Stephanie moest als kind vanwege haar gehoor naar speciaal onderwijs, wat verder van huis was. Hierdoor was vrienden maken lastig, ze woonden niet in de buurt. “Ik was een kind dat vooral alleen speelde, met Playmobil, kastelen bouwen en dat soort ongein.” Ook las ze veel, ‘een echte boekenwurm’.

Toen ze zes was veranderde haar leven compleet. Voor haar ouderlijk huis werd ze aangereden. Haar voet was volledig verbrijzeld, met een permanente handicap tot gevolg. Ze moest talloze (herstel)operaties ondergaan en bracht veel tijd door in het ziekenhuis.

Gevolgen auto-ongeluk

Als kind was ze niet bezig met wat zo’n ongeluk voor impact zou hebben op haar leven. Bovendien zou huilen de situatie niet veranderen, vonden haar ouders. De focus lag op het herstel en doorgaan met het leven. Ook werd thuis niet over het ongeluk gepraat. “Daar zit wel een gemis. Hoe doe je dat dan, omgaan met de gevolgen? Misschien was het voor mijn ouders ook gewoon te ondraaglijk om er lang bij stil te staan.”

Op school ervoer ze ondertussen beide kanten van haar nieuwe handicap. “Iedereen wil op je gips schrijven en stuurt kaartjes naar het ziekenhuis, je bent interessant”, vertelt ze. “Anderzijds kon ik niet meer meekomen met de andere kinderen. Zij renden, vlogen, sprongen, skeelerden. Ik raakte als jonge gehandicapte vaak supergefrustreerd en ging vervolgens maar gewoon over de grenzen van de pijn heen. Meedoen was belangrijker.”

Onderontwikkeld

Ze werd beschermd opgevoed, vertelt ze, maar miste daardoor ook veel normale ervaringen. Kinderen hoefden niet alles te weten of overal bij te zitten. “Ik heb pas op mijn veertiende geleerd hoe het openbaar vervoer werkt.”