Dertien dagen oud was de baby. Het kindje lag in zijn luiertje op een doos van een oven toen zijn vader op zijn moeder begon in te steken. Gewikkeld in een politiejas droeg een agent de baby naar buiten. In eerste instantie naar een crisispleeggezin en later naar zijn definitieve pleegouders waar hij, als het goed is, en met instemming van Jihaneves familie, de rest van zijn jeugd zal opgroeien.

Een kindje dat de doodskreten van zijn moeder heeft gehoord, maar daar nog geen woorden aan kan geven. Het helemaal nog geen plek kan geven. Een non-verbaal trauma heet dat. Zijn pleegouders merkten het, zo werd vandaag in de Haagse rechtbank duidelijk waar het proces diende tegen Arnold O. Angstvallig hield het kindje zeven maanden lang de vinger van een volwassene vast als het moest gaan slapen, van elk geluidje schrikkend.

Gewelddadige relatie

Aan de dood van zijn nog jonge moeder ging een relatie vooraf die met veel geweld gepaard ging. Arnold O. was dan ook al veroordeeld voor de mishandeling van Jihaneve en mocht op dat moment niet eens in de buurt komen. Uit het niets kon hij woest worden. Hij kon slaan en was al die tijd achterdochtig. Ze ging vreemd met de buurman, zo dacht hij. En misschien ook wel met zijn twee neven. En was dat kind wel van hem? Zo vroeg hij steeds. En hij wilde een dna-test.

Daarover hadden Jihaneve en Arnold dan ook ruzie, nog maar dertien dagen na de geboorte van het kindje. Hij wilde een dna-test. Zij weigerde. En op een gegeven moment, zo zegt Arnold O., ‘gooide’ ze het kindje op de doos. Ook zou ze een mes hebben gepakt en hem hebben bedreigd. Hierop ging bij hem alles op zwart en begon de steekpartij.

Bloedbad

Of dit ook echt zo is gebeurd, weet niemand. De officier van justitie twijfelt er zelfs aan. Jihaneve kan het niet navertellen. Het doet er ook niet toe. Het bloedbad wat hij aanricht, vertelt het eigen gruwelijke verhaal. Alleen in haar halsslagader is ze zeven keer geraakt. In de keuken druipt het bloed van de muur naar beneden. In de gang ook. Uiteindelijk stort Jihaneve half voorover op het bed neer. Ook deze is doordrenkt van het bloed. Daar sterft ze.

Deze jonge vrouw werd op 18 juli 2024 met 258 messteken om het leven gebracht door haar ex in haar huis aan de Weidedreef in Zoetermeer.

Buiten zijn haar doodskreten gehoord. Juist die morgen zou een medewerker van het consultatiebureau langskomen om naar de baby te kijken. Zij belt de politie. Het duurt bijna een minuut tussen het arriveren van de agenten en voor ze naar binnen gaan. Arnold O. pakt in die tijd zijn telefoon en maakt een filmpje van Jihaneve. ‘Waarom fuck je mij’, zegt hij hardop. ‘Wil je van mij een bad person maken?’ En hij maakt een foto van het pasgeboren baby’tje en nog een selfie met de baby. Dan pas loopt hij naar de deur en kunnen ze hem aanhouden.

Psychiater

In de rechtbank woensdag vertelt hij dat hij dat deed omdat hij niet Jihaneve zag, maar heel iemand anders. Ze was een zombie. Dat wilde hij zeker weten, en maakte een foto. Pas toen hij een foto zag, zag hij dat hij toch echt Jihaneve had doodgestoken.

Of ook die verklaring klopt, is de vraag. De psycholoog en de psychiater die woensdag in de rechtbank waren, zeggen dat ze dit voor het eerst van hem horen. Eerder vertelde hij al dat er iets met een rol koekjes was dat ze weggooide, of dat de aanleiding van de steekpartij was dat ze steeds aan het voetje van het baby’tje draaide, waardoor deze moest huilen. Als hij kwam, dan was het kindje stil.

Onveilige jeugd

Als onderzoekers hem verder onder de loep nemen, ontdekken ze een jonge man, met zoveel problemen dat ze grote zorgen hebben over een eventuele behandeling. Ze ontdekken dat hij psychotisch is en een waan had, waarin hij dacht dat Jihaneve vreemd ging.

Dat gedrag is weer een voortvloeisel uit zijn totaal onveilige jeugd, waarmee met hem heen en weer gesjouwd is tussen Ghana en Nederland, waarbij hij nooit een veilige relatie met wie dan ook heeft kunnen aanknopen. Zelfs zijn moeder liet hem meerdere keren in de steek. Hij ontwikkelt hierdoor zo’n sterke verlatingsangst dat daar nog meerdere stoornissen, zoals borderline, een antisociale stoornis en dus ook zijn psychotische gedrag uit voortvloeien. Ook heeft hij een licht verstandelijke beperking.

Verlatingsangst

In het begin van de relatie, toen de twee samen veel tijd doorbrachten, was van die problemen nog weinig te merken. Dat werd anders toen Jihaneve zwanger raakte, en zich richtte op het baby’tje in haar buik. Toen kwam de oude verlatingsangst weer boven en begon het geweld, dat uitmondde in zijn gruweldaad. De psycholoog en de psychiater zeggen dat hij niet onder ogen kan zien wat hij heeft gedaan en daardoor steeds met verklaringen komt die zouden moeten rijmen met wat hij heeft gedaan, zoals over de zombies. „Hij begrijpt het werkelijk niet.”

Het maakt zijn daad volgens de officier van justitie niet minder erg. Ze eiste tegen hem een celstraf van tien jaar, en tbs met dwang.

Dagboek

Na Jihaneves dood werd tussen haar spullen een dagboek gevonden. In november schrijft ze: ‘letter to Arnold’. ‘De tijd weet ik niet. Jij hebt mijn telefoon mee. Gisteren heb je mijn kind aangevallen dat in mijn buik zit.’ Ze schrijft dat er geen enkele aanleiding voor was. ‘Alleen om een liedje op TikTok ben je helemaal doorgedraaid.’

Later schrijft ze nog een keer dat het alleen zijn eigen ‘negatieve gedachtes’ waren. ‘Mijn moeder en vriendinnen hebben me al gewaarschuwd. Als hij je een keer slaat, zal dat altijd gebeuren. Ik wil het niet geloven, omdat ik zoveel van je houd.’

Haar tweestrijd blijft tot uiting komen, want even later schrijft ze: ‘Ik weet nu 100 procent zeker dat je altijd zal blijven slaan. Toch wil ik alsnog naar Suriname, omdat ik hoop dat de oude Arnold terug komt en dat alles goed komt.’

Cijfers

Femicide of vrouwenmoord komt in ons land gemiddeld één keer in de acht dagen voor. Daarmee liggen de cijfers in Nederland hoger dan in veel andere landen. In Nederland is wel steeds meer aandacht voor het fenomeen. Aan femicide gaat vaak een patroon van huiselijk geweld of stalking vooraf.